In de eerste aflevering van ‘Over leven, Eva’s verhalen’ vertelt oncologisch verpleegkundige Eva de Greef-Sliep over de zorg voor een 59-jarige man. Hij zegt rake woorden over het leven.
Heb je wel alles gezegd wat je wilde zeggen?
Zijn er nog losse eindjes of onuitgesproken dingen?
Ik zit op een krukje naast z’n bed en stel hem die vragen
Het is een relatief rustige dienst en dus neem ik alle tijd voor een gesprek
59 jaar is hij
Afgelopen zaterdag namen we hem op
Op het randje was hij toen
Zijn naasten kwamen met spoed naar de afdeling
Er was verdriet
Het regende tranen die dag
Er werd een bed naast hem gezet zodat familie kon blijven slapen en waken
Er was afscheid
Het is nu maandagochtend en ik was vanmorgen verbaasd dat hij er nog was
59 jaar
Een leeftijd waarin je eigenlijk nog heel veel hebt om naar uit te kijken
Stoppen met werken
Zien hoe je zoon z’n leven opbouwt als volwassene
Samen met je vrouw genieten
Samen op vakantie gaan
Maar hij heeft niets meer te plannen
Er is geen vooruitkijken meer
Er is wel terugkijken
Gelukkig met een dankbaar gevoel op een heel mooi leven
En er is gelukkig ook nog heel erg in het Nu zijn
Samen met z’n vrouw op bed liggen en ‘ Winter vol Liefde’ kijken
Hij geniet ervan als ze zo samen op bed liggen
Zijn vrouw die hij al kent sinds de basisschool
Ze vertellen dat ze elkaars eerste en enige liefde zijn
Nooit is er een ander geweest
Samen een mooie zoon gekregen als bekroning van die liefde
Ik zie een stel wat zo met elkaar verweven is
Hij laat me een foto zien van hoe hij was voor de ziekte
Ik herken m daar niet eens
Zoveel is hij veranderd
Heel veel kilo’s lichter
Als ik naar z’n lijf kijk zie ik iets wat bijna op is
Een stoma
Een wond die enorm lekt en voor veel problemen zorgt
Geen grammetje vet meer om te verbranden
Maar als ik in z’n ogen kijk zie ik vuur
“Ik ben nog niet zover”
“Ik geef nog niet op”
“Ik wil zolang in het moment blijven als ik kan”
Ik vertel hem wat een andere patiënt ooit tegen me zei toen ik haar vroeg of ze bang was om dood te gaan
“Bang niet, ik heb er gewoon geen zin in”
Die vindt hij wel treffend
Na het wassen smeer ik hem lekker in met lavendelolie
“Ik hoop dat je daar een beetje rustig van wordt, want dat drukke van jou dat ben ik onderhand wel zat” zeg ik met een knipoog tegen een man die alleen maar op bed ligt en waar steeds minder muziek in zit. Gelukkig heeft hij hetzelfde gevoel voor humor en hij moet er heel hard om lachen. Zo hard dat hij ervan moet huilen
Daarna mijmeren we nog een tijdje over het leven en hij zegt een paar dingen die ik al wist, maar die me toch weer even bewust maken
Hou je niet bezig met spullen. Spullen zijn geen graadmeter voor succes of voor hoe gelukkig je bent. Spullen definiëren je niet. En het allerbelangrijkste kun je er niet mee kopen. Hij kan het weten want hij is miljonair, maar al dat zou hij zo inruilen om weer gezond te zijn
Al zijn bezit is niks vergeleken bij z’n grote liefde. En dat brengt hem bij het volgende:
Werken is mooi. Vooral als je iets doet wat je graag doet, maar werk wel met mate
Wacht niet met minder werken tot je pensioen. Misschien haal je dat wel niet.
Geniet van je gezin, je vrienden, doe leuke dingen, ontspan, maak plezier
Ik knoop zijn woorden nog maar eens goed in m’n oren
Eind van mijn dienst nemen we afscheid
Ik vond het een bijzondere ontmoeting
Het was er allemaal vandaag in die kamer
Kwetsbaarheid en kracht
Liefde en loslaten
Terug kijken en in het nu zijn
Een lach en een traan
Voor Eva de Greef Sliep is haar werk als oncologisch verpleegkundige in het Catharina Ziekenhuis meer dan alleen zorg verlenen. Juist tijdens de moeilijke momenten van haar patiënten – wanneer angst, onzekerheid en verdriet het grootst zijn – ziet ze hoe oprechte aandacht en kleine gebaren een verschil kunnen maken. In haar blogs ‘Over leven, Eva’s verhalen’ deelt ze maandelijks haar ervaringen, inzichten en de bijzondere momenten die haar werk zo waardevol maken.
Wil jij ook werken in een omgeving waar je écht het verschil maakt? Lees mee en ontdek hoe het is om te werken bij het Catharina Ziekenhuis.
