In de derde aflevering van ‘Over leven, Eva’s verhalen’ vertelt oncologisch verpleegkundige Eva de Greef-Sliep over de onvoorwaardelijke liefde tussen een (ernstig zieke) moeder en een dochter.
“Hoe moet ik haar nou loslaten”, zucht ze
“Dat kan ik niet”
“We hebben samen een navelstreng gedeeld en waren fysiek verbonden met elkaar en ik moet haar nu helemaal loslaten”
We staan samen in de badkamer
Ik help haar met douchen
Ze heeft net een slechtnieuwsgesprek gehad
Want ondanks een loodzware behandeling die ze het afgelopen jaar zo dapper heeft ondergaan, heeft de ziekte toch de overhand genomen en moet ze er rekening mee houden dat ze de laatste fase ingaat
Ze vertelt over haar dochter, met wie ze zich zo verbonden voelt en waar ze zo trots op is
Over haar man die al overleden is en hoe ze die vele jaren geleden heeft leren kennen
Allebei vanuit een heel andere achtergrond, een heel andere opvoeding, maar ondanks die verschillen vonden ze elkaar en vulden ze elkaar aan
Ze leerde hem gehaktballen met jus eten en fietsen naar z’n werk
Samen kregen ze een prachtige dochter
Die op haar beurt ook weer twee mooie kinderen kreeg
Ze is er maar wat trots op
Het nieuws van afgelopen week moet echt nog even landen
Als je al die zware behandelingen ondergaat, hoop je dat te doen voor een goed doel
Dat je ergens doorheen moet, maar wel om er uiteindelijk goed uit te komen
Dat er licht is na die donkere tunnel
Dat je nog zo lang mogelijk kan genieten
In haar geval van haar familie, potjes bridgen en tennissen
Nu geef ik haar na het douchen een kladblok en een pen zodat ze vast wat dingen kan opschrijven en brieven kan schrijven aan haar kleinkinderen
De verjaardagen van de kleinkinderen komen eraan
Ze voelt wel aan dat ze die wellicht niet gaat halen en ze wil een vriendin vragen tegen die tijd de brieven aan ze op te sturen met wat geld erin als verjaardagscadeau
“Daar heb je tenslotte oma’s voor”
Terwijl ze het zegt, hoor ik de stem van m’n eigen moeder
Die zou dat net zo zeggen
Echte moeders
Echte oma’s
Terwijl we praten, masseer ik haar voeten
“Fijn wat je doet. Ik voel mezelf steeds meer landen”, zegt ze
Ik vertel haar over een tekst van Toon Hermans over de zee die ik zo mooi vind en later op m’n eigen rouwkaart wil
Ze is nieuwsgierig, dus print ik die voor haar uit
We lezen de tekst* samen
“Mooi hè”, zuchten we allebei
Dan komt het gesprek op een andere tekst van hem
Over de kunst van het leven in z’n geheel omarmen; de zoete dagen en de zure **
Over de schoonheid van verdriet
Want de keerzijde daarvan is liefde
Terwijl we zo praten, beginnen de lampen druk te knipperen
Alsof ze ons willen aanmoedigen en onze woorden kracht willen bijzetten
En dan zit mijn dienst erop
Inmiddels is haar dochter er en genieten ze samen van de mooie gesprekken die ze hebben
Ze vindt alles wat ze heeft gedaan als moeder vanzelfsprekend
Voor haar voelt het heel natuurlijk om het zo te doen
Maar samen met haar dochter druk ik haar op het hart dat dat echt niet zo ‘gewoon’ is
Haar dochter zegt dat ze zo blij is met een moeder als zij
En als ik ze zo samen zie en hoor besef ik ineens:
Ze hoeven elkaar niet los te laten
Niet echt
Want alles wat er nu is, gaat niet samen met haar weg
Haar lijf zal over een tijdje misschien gaan, maar deze liefde die blijft
*Ik wil alleen zijn met de zee,
ik wil alleen zijn met het strand,
ik wil mijn ziel wat laten varen,
niet mijn lijf en mijn verstand.
Ik wil gewoon een beetje dromen
rond de dingen die ik voel
en de zee, ik weet het zeker,
dat ze weet wat ik bedoel.
Ik wil alleen zijn met de golven,
‘k wil alleen zijn met de lucht,
ik wil luist’ren naar mijn adem,
ik wil luisteren naar mijn zucht.
Ik wil luisteren naar mijn zwijgen,
daarna zal ik verder gaan
en de zee, ik weet het zeker,
zal mijn zwijgen wel verstaan.
**Als t leven altijd zoet is
Er nooit eens tegenspoed is
Dan word je al dat zoete moe
Het mot ook zuur zijn af en toe
Voor Eva de Greef-Sliep is haar werk als oncologisch verpleegkundige in het Catharina Ziekenhuis meer dan alleen zorg verlenen. Juist tijdens de moeilijke momenten van haar patiënten – wanneer angst, onzekerheid en verdriet het grootst zijn – ziet ze hoe oprechte aandacht en kleine gebaren een verschil kunnen maken. In haar blogs ‘Over leven, Eva’s verhalen’ deelt ze maandelijks haar ervaringen, inzichten en de bijzondere momenten die haar werk zo waardevol maken.
De eerste aflevering lees je hier: Over leven, Eva’s verhalen: Al zijn bezit is niks vergeleken bij z’n grote liefde
De tweede aflevering lees je hier: Over leven, Eva’s verhalen: Shit en champagne, twee werelden die samenkomen
Wil jij ook werken in een omgeving waar je écht het verschil maakt? Lees mee en ontdek hoe het is om te werken bij het Catharina Ziekenhuis.
