In de vierde aflevering van ‘Over leven, Eva’s verhalen’ vertelt oncologisch verpleegkundige Eva de Greef-Sliep over een intens en waardevol contact met een jonge patiënte die heeft besloten te stoppen met haar behandeling.
Als ik aan mijn dienst begin en haar kamer op kom, voel ik een beetje dat ze afstand wil houden
Gisteren was haar vader jarig en dus hangen er slingers op haar kamer
Ik feliciteer haar en vraag of ze het wel een beetje fijn hebben gehad met elkaar
Ik realiseer me dat het een beladen vraag is, want ik weet dat ze gisteren ook met haar ouders heeft besproken om te stoppen met de behandelingen
Het was nogal een dag vol emoties dus
Ze houdt het gesprek een beetje af
“Ik ben moe en ik wil het er niet over hebben”
“Ik heb genoeg gepraat”
Ik zeg haar dat dat prima is en probeer de toon een beetje luchtig te houden tijdens de zorg
Ik wil haar wat medicijnen geven en moet deze eerst controleren maar heb moeite om de kleine lettertjes te lezen
Ik lach mezelf uit en vertel haar dat ik van de week een artikel heb gelezen waarin stond dat mensen rond hun 44ste een ouderdomssprongetje maken.
Dat ik nu zelf 44 ben
En sinds ik dat artikel heb gelezen ik ineens slechter zie en een keer in m’n broek heb geplast
En dat ik niet weet of dat nou door dat sprongetje komt of dat het tussen mijn oren zit, omdat ik dat artikel heb gelezen
Ze kan er wel om lachen
En ik voel dat de afstand korter wordt
Ze gaat meer en meer open staan
Haar gezicht ontspant, ze kijkt me aan
En dan begint ze te vertellen
Over dat ze al zoveel hebben meegemaakt
Haar ouders staan op het punt hun derde kind te verliezen
Haar zoon staat op het punt zowel zijn vader als moeder te verliezen
Hoeveel pech kan een gezin hebben?
Ze vertelt over haar besluit om te stoppen
Doet ze er goed aan?
Ze vraagt het zich hardop af
Voor zichzelf heeft ze er vrede mee, maar voor naasten begint het straks pas
Haar zoon die straks wees is
Haar ouders die dit verdriet nog een keer moeten meemaken
Ze vindt zichzelf niet zo belangrijk en wil het graag goed doen voor anderen
Maar als ik haar vraag om niet in haar hoofd te zoeken naar het antwoord maar vanuit haar hart te voelen, dan weet ze het
Dit is wat ze wil
Het is mooi geweest
Ze is genoeg beroerd geweest
Ze voelt zich nu relatief goed
Ze wil kwaliteit in plaats van tijd
Ik zeg haar dat ik het een mooi en dapper besluit vind
Om dicht bij jezelf en je gevoel te blijven
Ik ken haar nog maar net, maar ik denk dat deze keuze goed bij haar past
Ons gesprek komt op de maakbaarheid van de wereld en dat we daar allebei wars van zijn
Inmiddels weten we allebei door wat we hebben meegemaakt dat de wereld niet zo in elkaar steekt
Niet alles is te veranderen of op te lossen en ze wil niet strijden tegen het onvermijdelijke
Ze vraagt naar mijn tatoeage
De cyclus van de maan staat op mijn linkerarm
En net als de maan heeft ook het leven een cyclus
Soms is je maan vol en lacht de wereld je toe en soms voelt het alsof je maar een kwart maan hebt
Dan verlang je naar meer
Hoe vol je maan ook is, het is goed om je te realiseren dat niets zo blijft
Er komt altijd weer een volgende cyclus aan
De kunst is om mee te bewegen met dat wat er is
Juist in de weerstand verlies je energie
Ik vind het mooi dat ze kan besluiten om dit gegeven te accepteren
Niks meer willen dan in dit moment te zijn
Zonder toeters en bellen
Met een busje naar de zee
Met de mensen van wie ze houdt
Zolang ze zich goed voelt, gaat ze dat doen
En als ze straks achteruit gaat, dan beweegt ze mee
Dan laat ze los
Ik regel dat ze dezelfde middag naar huis kan
Er is al een bed en er is zorg
Ze redt zich wel
Ik vind haar enorm krachtig zo in die kwetsbaarheid en heb er bewondering voor
Als ze gaat, geven we elkaar een knuffel
Een contrast met vanmorgen toen ik aan mijn dienst begon.
“Ik vond het fijn om jou vandaag te leren kennen”, zeggen we tegen elkaar
Ik hoop dat ze mag genieten daar aan de zee
Wind in de haren
Samen met de mensen van wie ze houdt
En dat haar maan zo lang mogelijk zo vol mogelijk mag zijn tot haar volgende cyclus begint
Voor Eva de Greef-Sliep is haar werk als oncologisch verpleegkundige in het Catharina Ziekenhuis meer dan alleen zorg verlenen. Juist tijdens de moeilijke momenten van haar patiënten – wanneer angst, onzekerheid en verdriet het grootst zijn – ziet ze hoe oprechte aandacht en kleine gebaren een verschil kunnen maken. In haar blogs ‘Over leven, Eva’s verhalen’ deelt ze maandelijks haar ervaringen, inzichten en de bijzondere momenten die haar werk zo waardevol maken.
De eerste aflevering lees je hier: Over leven, Eva’s verhalen: Al zijn bezit is niks vergeleken bij z’n grote liefde
De tweede aflevering lees je hier: Over leven, Eva’s verhalen: Shit en champagne, twee werelden die samenkomen
De derde aflevering lees je hier: Over leven, Eva’s verhalen: Deze moeder laat zien dat echte liefde nooit ophoudt
