Moeder Christel (52), zoon Youp (21) en opa Ton (77) werken samen in het Catharina Ziekenhuis. Hoe is het om als familie in hetzelfde ziekenhuis te werken? En verandert dat de familieband? Wij vroegen het ze!
Op een vrijdagochtend in februari zitten ze samen in een kamertje bij de afdeling dialyse. Het is duidelijk familie: dezelfde gezichten, dezelfde houding van respect en warmte. Ze luisteren naar elkaar, laten elkaar uitpraten, en een gevoel van trots vult de kamer.
Wat voor werk doen jullie?
Christel werkt al zeven jaar als secretaresse op de afdeling Nierziekten. “Je leert de patiënten hier goed kennen en bouwt een band met ze op. Ik ben de spil van de afdeling en als ik hun verblijf zo aangenaam mogelijk kan maken, geeft me dat veel voldoening,” zegt ze. Youp werkt als onderzoeksmedewerker en studeert geneeskunde. “De gesprekken met patiënten zijn waardevol. Hier zijn de lijntjes kort en ik heb tijd voor de mensen,” vertelt hij. Ton was hoofd OK en teamleider Urologie in het Maxima Medisch Centrum (MMC). Na zijn pensioen keerde hij als vrijwilliger terug, maar koos op advies van Christel voor het Catharina. “Bij je oude werkgever heb je altijd verwachtingen en die kunnen tegenvallen. Ik heb geen dag spijt gehad.” Als vrijwilliger op de Dialyseafdeling heeft hij veel contact met patiënten. “Ik krijg snel een goede band en kan iets voor ze betekenen.”
Wat betekent het om in hetzelfde ziekenhuis te werken?
Het voelt voor alle drie bijzonder om bij dezelfde werkgever te werken. Christel vertelt: “Het is fijn om mijn vader hier te zien, al hebben we een werkmodus moeten vinden. We zijn snel geneigd privézaken te bespreken en dat wil ik liever niet. Wat betreft mijn zoon: ik ben trots op hoe goed hij het doet. Het is bijzonder om te zien hoe je kind opgroeit in een volwassen rol.” Ton glundert: “Ze doen het allemaal goed in de zorg, en dat doet me goed. Ik ben altijd blij ze te zien, al zie ik Youp zelden. Heel soms drinken we samen een bakkie, maar dat is een uitzondering.”
Praten jullie thuis over werk?
“Nooit. We houden werk en privé strikt gescheiden,” zeggen ze in koor. “We vinden het ook niet professioneel om thuis over patiënten te praten.”
Welke waarden deelt de familie?
Youp: “Ik heb respect en beleefdheid meegekregen. Ik spreek mensen altijd met ‘u’ aan, totdat het gepast is om dat niet meer te doen. Zo ben ik opgevoed.” Christel voegt toe: “Behandel anderen zoals je zelf behandeld wil worden, dat heb ik altijd meegekregen.” Ton glimlacht, trots.
Hoe zien jullie de toekomst?
De kamer valt even stil. Ton pinkt een traantje weg. Christel zegt: “In februari emigreer ik naar Zweden. In Nederland vinden we het niet meer fijn door de drukte en regels. Samen met mijn man wil ik rust en ontdekken waar we echt blij van worden. We houden van Zweden en kunnen deze stap nu zetten. Het plan is om het eerste jaar niets te doen: aarden, de taal leren, ons huis inrichten en zien wat er op ons pad komt.” Youp en Ton lachen. “Jij niets doen? Hahaha!” Maar ze weten het zeker: de band tussen hen blijft sterk, ongeacht wat de toekomst brengt.
Inmiddels is Christel geëmigreerd naar Zweden en heeft het daar goed!